وضعیت تولید صنایع دستی در این شهر
- همچنانکه ذکر شد، 80 درصد از جمعیت شهر لالجین به سفالگری و تولید سرامیک اشتغال دارند. بی‌شک لالجین از مراکز عمده ساخت سفال و سرامیک ایران و جهان به شمار می‌رود و محصولات هنرمندان سخت‌کوش آن علاوه بر شهرهای دور و نزدیک ایران به بسیاری از کشورهای دیگر صادر می‌شود. سفالینه‌های ساخت لالجین بسیار متنوع است و انواع ظروف تزئینی و مصرفی را شامل می‌گردد (کارگاههایی که در زمینه ساخت سفال و سرامیک فعالند، طبق آمار اتحادیه صنف سفال و سرامیک (آبان ۱۳۸۵) بالغ بر 683 واحد است).در سالهای اخیر به علت تفاوت نسبی در عرضه و تقاضا و دشواری ساخت مصنوعات سفالین و نیز کاهش یا عدم کاربرد برخی از سفالینه‌ها تمایل به ساخت ظروف تزئینی بیشتر شده‌است و خطر نابودی، بعضی از شاخه‌های سفالگری را تهدید می‌کند. - تعدادی از اهالی لالجین به نقاشی بر روی سفالینه‌ها اشتغال دارند. نقاشی بر روی سفال به دو قسمت است: الف) کار با رنگهای غیر کوره‌ای (پلاستیکی و روغنی) ب) استفاده از رنگهای کوره‌ای. متأسفانه جنبه هنری سفالینه‌های نقاشی شده (در هر دو قسمت) در این شهر چندان مطلوب نیست و از این لحاظ توان رقابت با ظروف منقوش شهرهایی همچون میبد را ندارد. گرچه پیش از این(حدوداً قبل از دهه پنجاه) نقاشی با رنگهای ثابت بر روی ظروف (اصطلاحاً رولعابی) وضعیتی مطلوب داشت. - فرشبافی نیز در زمره صنایع دستی این شهر قرار دارد. البته فرشهای بافت لالجین و شهرها و روستاهای مجاور را نمی‌توان از لحاظ کیفیت و کمیت با مناطقی که در این صنعت معروفند، مقایسه کرد. پیش از این بافت گلیم و جاجیم نیز در این شهر رایج بود؛ اما متأسفانه این دو صنعت تقریباً به فراموشی سپرده شده‌است.